Pierre é autor de cómics e pai de dúas nenas. A súa vida está marcada por unha depresión existencial que lle leva á continua insastifacción, a infelicidade e, sobre todo, a ruína económica. Chegado a un punto de non retorno, a solución pasa por pedir un adianto polo seu próximo libro e poñerse a rebuscar no seu interior algo co que terminalo. Esa procura converterase finalmente nunha viaxe á infancia onde axustar contas cun mesmo. Pierre Wazem, habitualmente publicado como guionista (‘O fin do mundo’ xunto a Tom TiraBosco), preséntase como autor completo en en ‘Marte ida e volta’, unha novela gráfica intimista recientemente editado pola Cúpula.
O álbum está suscitado cunha perspectiva metaficcional: ‘Marte ida e volta‘ é a historia de como se fixo ‘Marte ida e volta’. O protagonista, un debuxante sospechosamente parecido ao autor real, está pasando por un mal momento persoal que se enquista debido á súa falta de inspiración. Atopará o xeito de poñerse en marcha refuxiándose nunha cabana abandonada onde a viaxe a Marte do título converterase nunha viaxe interior á súa infancia para axustar contas pendentes.
Malia que, en moitos casos, o cómic autobiográfico (ou pseudoautobiográfico, porque non esquezamos que o escritor sempre é un finxidor) non fai concesións ao seu autor, as súas miserias normalmente conseguen empatizar connosco. Penso, por exemplo, en ‘As miñas circunstancias’ e as súas continuacións, de Lewis Trondheim, onde o autor conta anécdotas persoais e en xeral non ten compaixón de si mesmo, pero o resultado final é divertido e simpático. No caso de Wazem, do retrato que el mesmo se fai xorde un personaxe egoísta, perezoso, envexoso, manirroto e cunha autoestima tan baixa que a súa depresión parece sacada dun manual de psicoloxía.
Non é estraño pois que un cómic centrado no ego do autor finalice con este dando consellos ao seu eu de oito anos. Para o personaxe (e quizá, ata, para o propio autor) a viaxe foi catártico e provechoso, pero o lector quédase coa impresión de asistir a ler unhas memorias persoais non demasiado memorables (si permitídesme o xogo de palabras oportunista).
Entre todo iso, Wazem pon sobre a mesas temas como o da creación artística, a inspiración e a falta desta, as relacións familiares e como ás veces estas pesan como losas dun pasado que habemos de arrastrar.
Visualmente, ‘Marte ida e volta’ é interesante: Wazem é un bo autor completo, pese a que non adoita prodigarse moito como tal. O seu estilo é próximo a outros artistas da súa xeración (Manu Larcenet, Rudy Spiessert, o mesmo Trondheim), de trazo sinxelo e algo caricaturesco. Pero con todo, o seu bo facer no apartado gráfico non compensa o resultado xeral, que resulta demasiado autocomplaciente.
